فی مدح مولانا العباس(ع)

در رثای مولایمان عباس(ع)

یا ابو فاضل، إن انت ابنُ أب                        لیس خوفٌ عندَ مَولاکَ وَ رَبّ

ای ابوفاضل، اگر تو پسر پدرت علی هستی(که هستی)، ترسی نزد مولایت حسین و پروردگارت نیست

أنتَ ذُو فَضلٍ، کَریمٍ، ذُو نَسَب                      کانَ حَقٌّ، أنتَ أربابُ الاَدَب

تو دارای فضل و بزرگواری، و نَسب خانوادگی هستی، حق این است که تو ارباب ادبی

صارَتِ الماءُ لَدَیکَ مُنفَعِل                عَودُکَ الماءَ عَلَی الماءِ فَعِل

آب فرات نزد تو شرمنده شد، برگرداندن تو آب را روی آب، عجب کاری بود؟

کُنتَ أنتَ مُعتمَدّاً لِلنِّساء                   للِحُسینِ وَ الحَسن، و المُرتَضی

تو تکیه گاه زنان بودی، برای حسین و حسن و علی مرتضی هم

لیسَ مُمکِن، لِلعدُّوِ حَربُک                لکِنِ الأَعداء بِقصدٍ ضَربُک

برای دشمن امکان نبرد با تو نیست، لکن قصد دارند به تو ضربه وارد کنند

أنا مَع إخوَتیَ العَونُ فَلا                   نَذهَبُ حَولَ مَدینَه، لا حُسَینٌ بَعدَها

من با برادرانم یاریگر حسینیم، پس به مدینه بر نمی گردیم، (مدینه ای که) حسین بعدش نباشد

قُل لَهُم ألموتُ لی کانَت مَثَل                       حُلوُهُ أحلَی حَلاوَه، کالعَسَل

به آنها بگو مرگ برای من مثل است، شیرینیش بیشتر از شیرینی عسل است

فَاقطَعوا أیدِیَّ فی حُبَّ الحُسیَن                     لا سَبیلَ لِلوفاءِ مِثلُ عَین

(ای دشمن) دستانم را قطع کنید در راه محبت حسین، راهی برای اثبات وفاداری مثل دادن چشم نیست

إنّما أعطَیتُ أعضائی وَ لَه                حِینَما کانَ أبی قَد قَبّلَه

من اعضای بدنم را به او دادم، از زمانی که پدرم آنها را بوسید

کُنتُ عَبداً لِلحُسینِ عِندَ ذا                وَ العَبیدُ لا یُعاصِی رَبَّها

من از آن موقع غلام حسین بودم، و بندگان نافرمانی اربابشان نمی کنند

شَجعَتی کانَت لِقومی الکِلاب                        وَ أبی أشجَعُ أنصارِ الشّبَاب

شجاعت من بخاطر قوم (مادرم) بنی کلاب است، و پدرم که شجاعترین جوانان انصار پیامبر بود

رُقعةُ الهاشمِ إبنُ الحسنِ                 عبدُ العبّاس، عظیمُ المِحَنِ

این ورق پاره ی هاشم پسر حسن است، غلامِ عباس، که محنت بزرگی دارد.

تمّ إنشائه فی 27 جمادی الاول1431 بعد العود من الکربلا

تکمیل شعر در تاریخ 22/2/1389 در بازگشت از کربلا

هاشم مالکی

شعر تاتی5

وَهار یو تربیت

(بهار و تربیت)

وَهار بوما یو بوشُه، ایجور نگردست هوا

بهار آمد و رفت، اما هوا یک طور نبود

هُرای اُیاز و هُرای، اَورا مِگردست هوا

گاهی ابری و گاهی صاف، می شد هوا

تَی جی وَهارِ واری، سعی کَه دُو جُورا باشه

تو هم مثل بهار سعی کن دو گونه باشی

نِبی اِیرا خُوارُ و اِیرا قُولایا باشَه

 نباشد که گاهی خوب و گاهی بد شوی

زارو را اَورا بَش و، هُش تَه مَوار و مَزن

برای بچه ابر شو ولی هرگز مبار و نزن

زارو باید بترسی، امّا قُولای گپ مََزن

بچه باید بترسد اما تو نباید بد حرف بزنی

زارو خُواره ولی، آندی را بهتر چِبِه؟

بچه خوب است واس از آن بهتر چیست؟

هر کِی کُو تَه آپَرساش، اِشتَه ماجِه ادَبه

از هر کس که تو بپرسی بتو می گوید: ادب است

اوِّل دَدَه یو نَه نَه باید که نَکّو بِندَه

اول باید پدر و مادر خوب باشند

نکَََََّوئی زاروشون، جا پَی در بَندو بِندَه

سپس در پی خوبی فرزندشان باشند

تربیت اِی زارو، خَیلی زِوِی مِگردِه

تربیت یک بچه خیلی زود شروع می شود

آ وقتی کِه اِی زارو، نَه نَه پَیُو مِگردِه

آن وقتی که بچه است و دنبال مادرش راه می رود

یعنی کِه هر کِی خودِش، باید کِه نَکّوا بِی

یعنی این که هر کس باید خودش خوب شود

تا آندِی زارو بَعداٌ، خُوارَ زاروا بِی

تا فرزند او هخم بعداٌ بچه خوبی شود

اگر کِه وِِل کَراشَه، زاروَری جِیاگو

اگر بچه ات را رها کنی در این جا

اِی وقت باید جمع کَراش، آندی ضَرر جایاگو

باید یک وقت ضرر او را جای دیگر جمع کنی

خُواری و قُولایی، جی دُنیایو می مینِه

خوبی و بدی در این دنیا می ماند

اِیندی بِزون بالارِم، هر چِی کَراش می مینه

این را بدان فرزندم، هر کاری کنی می ماند

دُوا کَه تَه هاشِمِه، خُوارِِِ زاروا بَی

دعا کن تو به هاشم که بچه خوبی برای والدینش باشد

تا آندی زارو نَکّو، آندی پَیُو بِگردی

تا فرزندانش هم بعداً از او پیروی کنند

11/2/89 در راه قزوین سرودم

(قبل از رفتن به کربلا)