نوای ناله

چندی است صدای لاله را می شنوم[1]                        آوای غم از پیاله[2] را می شنوم

از بس که درون سینه ام اندوه است                          آواز ضعیف واله[3] را می شنوم

گویند که ای دوست چرا محزونی                            گویم که حزین ناله را می شنوم

زان روز که خلقت به منش نوبت شد                            افغان نیِ مُچاله[4] را می شنوم

از تنگی دل سوی خدا باید شُد                                 کاندَرز هزار ساله را می شنوم

گفتند که ای دوست مخور غم، خوش باش                 گفتم غم صد مقاله[5] را می شنوم

نا خورده می و مست اَلَستیم همه                              از دور صدای ناله را می شنوم

خوش باش که در بزم طربناک دلم                          من نغمه وا اِزاله[6] را می شنوم

افسردگیم ز فعل و کردار من است                           نجوای هَزار کاله[7] را می شنوم

روزی که مرا سوی جَنانم ببرند                                    آنگاه نَزار ضاله[8] را می شنوم

   آنگه که شدم مطمئن از عاقبتم                                 پر گشتن گل ز ژاله[9] را می شنوم

                                    یا رب مکن از لطف پریشان هاشم[10]                          زیرا که نوای ناله را می شنوم

سوم و چهار آبان هشتاد و هشت

قم مقدسه