رنج نامه ی من

کس چه می داند چِها من می کشم

از چــــه درد و از کــجا من می کشم

کودکـــم در درد خود می پیــــــچید و

از پـــــیِ دردش صـــدا من می کشم

آتشـــــی در قــــلبِ من افـــــــروخته

از درونِ دل نـــــــــدا مـــــن می کشم

ای خـــــدای خــــوب و نــــــازِ کودکان

آه و دردم بـــر هــــــــوا من می کشم

کودکـــــم از درد خـــــــود آگاه نیست

درد او را هــــــم جدا من می کـــشم

ای خـــــدای شـــــافی و فـــریاد رس

دادِ إشـــــفِ  وُلــــــدَنا من می کشم

هاشم مالکی

12/4/92

............

پ ن: هفت هشت ماه پیش که از سفر استان قزوین برگشتیم، احساس کردیم که در گردن پسر بزرگم(محمد رضا) که خدا اونو بعد هفت سال بما داده بود و الآن نُه سالشه و ایشالا می خواد بره کلاس سوم، یه غده ای بیرون زده که گه گاهی درد می کرد و گردنش خشک می شد. و این غده ها هر روز بیشتر و بزرگتر می شدند.

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نصیحت پدری

گفت پدر ای پسر، آبروی خود مبر 

 آنچه که کِشتی به یَد، دسته نما و ببر[1]

هیچ کسی بهر تو، کار نشاید کند

 کار کن و پول خود، هر چه توانی بخر

هیچ درختی نشد، قطع بدست تُهی

 آنچه ببرّد تنش، داس بود یا تبر

گوش بکن این سخن، وانچه نگفتم بگو 

تجربه و درک خوش، هر دو بود در سفر

یاد تو باشد پسر، در تب و تاب سفر 

از بد و بد پیشگان، جمله نمائی حذر

زندگیت بر فقیر، بندگیت بر خبیر[2] 

أسوه أخلاق تو، باد بر ایشان نظر

آینه در دست تو، می نشود منکسر[3] 

زانکه تو عیب خودت، زان طلبی و خطر[4]

دوست نداری پسر، پر بزنی با دو پر 

درس بخوان و ادب، گیر تو بال و بپر

یا تو مخوان درس و شو، نوکر هر کور و کر

 یا بشو عالِم به دین، عالَم دیگر بخر

فاش بگویم ترا، زانکه عزیزی مرا 

دور شو از منحرف، میوه قلب پدر

ما چو پدر مادران، غصه و غم می خوریم

دوست ندارد کسی، کم شودَت موی سر

هاشم و غم خوردنش، بهر تو باشد پسر 

سعی نما در عمل، اُسوه شوی و قمر[5]

10/10/89

هاشم مالکی

شعر تاتی

بعد از مدتها این هم یک شعر تاتی[1] دیگر، با لحجه خیارجی[2] تقدیم به دوستان گلم.

نصیحت پدری[3]

ویری مِیا آ وَقتا              بوجیل و زارو فَیشه؟

یادت میاد اون وقتا، کوچیک بودی و بچه؟

هر کی موما شما را                   آندی وَرو مومَیشه؟

هر کی پیش شما میومد، پیش اون میومدی؟

ای خیشی دَ چه نَکّو                  دلی آندی مِگوشَه؟

یه فامیل داشتی چه خوب بود؟ دلت اونو خیلی می­خواست؟

دَدَی مُوشو هر کُوا                    آندی پَیو مشَیشه؟

بابات که هر جا می­رفت، دنبال اون می­رفتی؟

ای روز واشَه بالارِم                   واتَن وینِم کُوایشَه؟

یه روز گفتش پسرم، بگو ببینم کجائی؟

بشَیشَه پُشت پردَه                       هر چی واشَه نومَیشَه؟

تو رفتی پشت پرده، هر چی صدات کرد نرفتی؟

تَه سَنگی سر شیشه ناف             دَدَی واشَه: بومَیشَه؟

تو شیشه رو شکسته بودی، بابات گفت: اومدی؟

سری کِه مون پایَن بِف              یواش یواش بومَیشَه؟

درحالی سرت توی پاهات بود، یواش یواش اومدی؟

واشَه بالام چرا تَه                      آ وَقت واتِم نومَیشَه؟

گفتش پسرم چرا اون وقت که ترا صدا کردم نیومدی؟

شیشَه گِرون قَیمَتِه                      اَی کاش آ مَوقَه فَیشَه؟

شیشه قیمتش گرونه، ای کاش اون وقتا (که من شیشه گری می کردم) بودی؟

کورَه یُو آتَش و وا                    شیشَه گَری مِگَوشَه؟

شیشه گری کوره و آتیش و باد، می­خواد

اگر ماجِِِم کَولو بَش                  چونکِه چِمِن بالایشَه؟

اگر بهت می­گم مراقب باش، بخاطر این که پسرمنی

هم هَدَر آبِی پِلِم                       هم دَستِ خِمنِی بایشَه؟

هم پولم از بین بره، هم که با دستای خونی بیای؟

اِیندی بِزون بالارِم                     دِلم اِشتَه مِگوشَه؟

اینو بدون پسرم ، دلم تو را می­خوادش

چِمِن کِه مِشناسی تَه؟                هاشِمِیمَه کُوایشَه؟

منو که می­شناسی تو؟ هاشمم دیگه کجائی؟

30/7/88  این شعر را سرودم[4]